Na tropie Szarego Ducha w RPA

Stary kudu czeka

Dziś spędziliśmy cały dzień, starając się GO wytropić – wyjątkowego byka kudu, którego spotkaliśmy wczoraj. Gdy organizatorzy polowań z Orange River Hunting & Safari powiedzieli Freyi, że zaplanowali dla niej spotkanie z wyjątkowym kudu, oboje do końca nie rozumieliśmy, na czym polega ta wyjątkowość – dopóki nie zobaczyliśmy go wczoraj w zaroślach! Byk – najwyraźniej starszy osobnik – miał naprawdę potężne rogi. Nie tylko wyjątkowo długie, ale także bardzo rozłożyste.

Pierwsze półtorej godziny spędzamy, jeżdżąc po ogromnym terenie, na którym zdaniem naszego przewodnika, Mela, mieszka kudu Freyi. Nie dostrzegamy jednak zbyt wielu zwierząt – jakby jeszcze spały. Z pewnością dlatego, że jeszcze na dobre nie wzeszło słońce.

Postanawiamy się zatrzymać i wysiąść z jeepa. Chcemy jakoś pożytecznie spędzić czas, czekając na przebudzenie się zwierząt. Zaczynamy przyglądać się tropom, starając się odgadnąć, do jakich należą gatunków. Ślady zwierząt zawsze nas zaskakują. Wyglądają na większe lub mniejsze, niż się spodziewaliśmy.

Na wzgórzu po lewej stronie dostrzegamy dwa elandy. Pojawiają się także bawolce rude i skoczniki antylopie. Zatrzymujemy się i zmieniamy trochę plan, chcąc uniknąć dalszego jeżdżenia po okolicy. 

Postanawiamy zapolować na bawolca rudego i elanda, ponieważ Mel wspomniał, że potrzebuje mięsa i skóry. Skocznik też będzie odpowiedni – m.in. dla geparda, którego zdecydowali się sprowadzić, aby reintrodukować go na tym obszarze. Nie koliduje to z naszymi planami, skoro właśnie dostrzegliśmy te trzy gatunki. Szybko obieramy kurs na czerwone wzgórze, więc nie mają zbyt dużej przewagi.

Kiedy jednak docieramy na szczyt wzniesienia, nie ma już po nich śladu. 

Zgadzamy się ruszyć śladami elanda. W górę i w dół po czerwonych wzgórzach – a tu wciąż ani elandów, ani skoczników, ani bawolców. Idziemy krok za krokiem… aż nagle Freya dostrzega coś kątem oka. Zatrzymujemy się. To skocznik, który obserwuje nas ze szczytu wzgórza z odległości ok. 300 metrów. Śmiejemy się trochę z tej sytuacji – teraz to my jesteśmy obserwowani. Naprawdę przydałby się nam się tu termowizor lub lornetka termowizyjna. Mielibyśmy większą szansę dostrzec zwierzęta na tym ogromnym obszarze.

Zbliża się pora obiadu, więc wracamy do Domu Myśliwych. Zaczynamy rozpoznawać niektóre miejsca, które mijamy. Czujemy się prawie jak w domu, więc przynajmniej pod tym względem jest dobrze! Skręcamy w ostatni zakręt i wyjeżdżamy na w miarę prostą polną drogę, prowadzącą do domu, w którym mieszkamy.

Sjesta i wspaniałe popołudnie

Pora obiadowa już dawno minęła, więc wracamy do domu, gdzie czeka na nas pyszny gorący posiłek. Już nie możemy się doczekać kolejnego wyjścia w teren – teraz wiemy, gdzie ON jest! Ale najpierw czas na małą sjestę. Mamy świadomość, że w ciągu ostatnich dni spędziliśmy wiele godzin w terenie, ale jesteśmy bardzo podekscytowani i już nie możemy się doczekać, kiedy znów wyruszymy na poszukiwanie tego pięknego zwierzęcia!

Leżąc na łóżku, przez pół godziny rozmawiamy o naszych dotychczasowej wrażeniach. Zgadzamy się, że to miejsce jest wyjątkowe. Czujemy się już częścią tutejszej myśliwskiej rodziny i wiemy, że jeszcze nie raz tu wrócimy. To miejsce, okolica, ludzie i wartości, którymi się kierują, są wspaniałe, więc trudno się w nich nie zakochać!

Na szczęście czas szybko mija. Pozostaje nam tylko wyjechać kawałek w teren, skąd mamy nadzieję podkraść się do kudu z przeciwnej strony, niż przyjechaliśmy wcześniej – tam, gdzie zniknęło. Mel i Biela dostrzegają je z dużej odległości. Przygotowujemy się i zaczynamy godzinny, bardzo intensywny podchód.

Adrenalina i spełnienie

Zatrzymujemy się i wszyscy patrzymy przez lornetki. Prawie zawsze to Biela pierwszy ponownie dostrzega zwierzę – być może dlatego, że jest najwyższy, a może po prostu ma najlepsze wyczucie. „TAM” – rzuca po afrykanersku do Mel… to tylko ok. 400 metrów.

Podchodzimy trochę bliżej zarośli, aby się ukryć. Stoimy przez kilka sekund, żeby złapać oddech. Mel rozstawia pastorał, a ja szybko wyciągam sztucer z plecaka.

Mamy stąd dobrą widoczność i widzimy, dlaczego kudu stoi w miejscu. Może teraz dopisze nam szczęście?

Z lewej strony wyszły z zarośli dwie piękne samice kudu. Tak! To odwróciło jego uwagę! Byk kudu ruszył w kierunku samic i zatrzymał się ok. 75 metrów od nich. Daje nam to ogromną przewagę. Stoi teraz pod drzewem, zwrócony do nas bokiem. Przez chwilę patrzy w naszym kierunku, ale wciąż stoi nieruchomo. Jest absolutnie doskonały, ale teraz trzeba działać szybko.

Freya patrzy przez lunetę i widzi go wyraźnie. Nie ma już czasu na wahanie – to może być dziś ostatnia szansa przed zachodem słońca. Pyta mnie o odległość, a ja odpowiadam „240”. Ustawia pokrętło wieżyczki balistycznej na 250 metrów, patrzy przez lunetę, zwalnia bezpiecznik i naciska spust, powoli wypuszczając powietrze. Wszystko dzieje się bardzo szybko, ale mam wrażenie, że odbywa się w zwolnionym tempie! Widzę, jak kolba odpycha jej ramię. Przeładowuje i ponownie patrzy na kudu. Wszyscy mówimy Freyi, że to był dobry strzał – dokładnie w łopatkę. 

Oboje mamy za sobą wielogodzinne treningi na strzelnicy na dystansie do 500 metrów, a Freya brała także ostatnio udział w weekendowym strzelaniu terenowym dystansie do 600 metrów, więc była dobrze przygotowana.

Końcowe refleksje

Po powrocie rozpalamy ognisko. Rozmawiamy na tarasie, oczekując na jedzenie. Rozmowa toczy się przy ogniu. Mówimy o dzisiejszym polowaniu, o tym, co widzieliśmy, o towarzyszących nam myślach i o naszych wrażeniach z pierwszej myśliwskiej wyprawy do tego wspaniałego kraju. Rozmawiamy także o znaczeniu myślistwa dla lokalnej gospodarki i korzyści, jakie przynosi krajowi, finansom miejscowej ludności, a także dzikiej przyrodzie.

Poprzez polowania zachęcamy mieszkańców, aby postrzegali swoją ziemię jako coś, o co należy dbać i co może zapewnić wzrost gospodarczy i lepszy standard życia. Mówimy o tym, że my wszyscy jako myśliwi mamy obowiązek informowania o tym, jakie korzyści przynosi polowanie, a także o kosztach, jakie może spowodować zakaz polowań. Znaczenie myślistwa jest dla nas oczywiste i dobrze jest wiedzieć, że wszyscy mamy wspólny cel – zapewnienie możliwie jak najlepszej ochrony gatunków na całym świecie. To potrzebny i ważny temat, którą wszyscy myśliwi powinni podejmować znacznie częściej niż osoby niezwiązane z myślistwem.

Zaczyna dawać o sobie znać zmęczenie. To był dzień pełen wrażeń. Szybka kąpiel, a potem już tylko pod kołdrę i czas na tak potrzebny odpoczynek. Oboje czujemy w kościach cały dzień spędzony w terenie i dystans, jaki pokonaliśmy pieszo. Zmęczeni, pełni wrażeń i dobrego jedzenia zasypiamy w swoich ramionach.

Życie na Kalahari jest wspaniałe, a my we śnie znów jesteśmy na polowaniu! Tak się czujemy w tej chwili – spełnieni i szczęśliwi. W pełni żyjący tym, co tu i teraz!