Jak żyje się i poluje w zachodniej Norwegii?

Czy możesz nam opowiedzieć trochę o sobie? 

Mieszkam w okolicach miasta Kristiansund – w sąsiedniej gminie o nazwie Gjemnes. To dość rozległy obszar, choć liczy tylko około 2700 mieszkańców. Dominują tu tereny wiejskie i rolnicze. Mój dom znajduje się na wyspie Bergsøya.

Brzmi jak marzenie każdego miłośnika przyrody! Jak wygląda tu codzienne życie?

To spokojne miejsce, a jednocześnie łatwo się stąd dostać do miast Kristiansund i Molde. Nocą, gdy jest zupełnie cicho, słychać łodzie przepływające przez fiord i zwierzęta w lesie. 

Jednocześnie życie toczy się swoim normalnym trybem. Rano dzieci jadą do szkoły i przedszkola, a my do pracy w Kristiansund. Dojazdy do szkoły, przedszkola i pracy mogą być czasem męczące, ale życie w domu toczy się bezstresowo. Do najbliższego sklepu jest 10-15 minut jazdy. Kiedy byłem młody, dostępne było tylko połączenie promowe i zamawiało się produkty spożywcze, które były dostarczane raz w tygodniu. To całkiem wygodne rozwiązanie w przypadku starszych ludzi. 

Norwegia słynie z trudnych warunków pogodowych i gdy mieszka się tak blisko wybrzeża, musi być to czasami uciążliwe. Jak wygląda to z perspektywy miejscowego?

Jesienią i zimą są silne wiatry. Poza tym często pada. Bywa dużo śniegu, ale ponieważ znajdujemy się blisko wybrzeża, na przemian pojawia się on i znika. Zimą jest bardzo ślisko ze względu na oblodzenie. Latem pogoda także nas nie rozpieszcza, ale zdarzają się ładne, gorące dni. Choć zeszłego lata ledwie „dobiliśmy” do 20°C.

Zimno, mokro i wietrznie – nie brzmi to zbyt zachęcająco, ale nie powstrzymuje cię przed regularnym polowaniem. Macie tu aktywną społeczność łowiecką? 

Tak. Na tych terenach jest wielu myśliwych. W Norwegii to tradycja i bardzo popularne hobby.

Polowanie jest mocno zakorzenione w norweskiej tradycji. Zwłaszcza na wsi. W naszym kraju na 100 mieszkańców przypada około 30 sztuk broni. Tak więc polowanie zajmuje ważne miejsce w życiu lokalnej społeczności. Na „teren łowiecki” składa się większość pól uprawnych i lasów – oczywiście za przyzwoleniem właścicieli tych gruntów. Oni sami albo polują, albo pozostawiają to innym, jednak mają wpływ na to, kto może polować na ich terenie, w jakim zakresie go udostępniają oraz jak zostanie podzielone mięso lub pieniądze z jego sprzedaży.

W naszych poprzednich rozmowach wspominałeś, że jeleń jest najpopularniejszym gatunkiem łownym w tej okolicy. Czy możesz opowiedzieć, jak się na niego poluje? 

Wszystko zależy od rodzaju polowania. Zwykle jest to poranne lub nocne polowanie na niżej położonych terenach lub polach uprawnych. Strzelam z ambony lub z pozycji leżącej na skraju pola.

Wybierając się na takie polowanie, wstaję bardzo wcześnie, ubieram się, biorę broń i wyjeżdżam, aby być na miejscu przed świtem, ponieważ z nadejściem dnia jelenie zwykle przemieszczają się do lasu i w wyżej położone miejsca w górach. W spokojne dni, takie jak niedziele, mogą przebywać na polach nieco dłużej. Zostaję w terenie, dopóki nie zrobi się całkowicie jasno. Czasem trochę dłużej na wypadek, gdyby w okolicy pozostały jakieś młode zwierzęta. Często są one mniej ostrożne. 

To samo dotyczy nocy. Zajmuję stanowisko o odpowiedniej porze, zanim zapadnie zmierzch. Jelenie często nie wychodzą z lasu, dopóki nie zrobi się prawie zupełnie ciemno. Zanim wyjdą na pola, mogą tak stać i czekać poza zasięgiem wzroku przez długi, długi czas. Muszę więc być tam z dużym wyprzedzeniem, aby nie zauważyły mojego przyjścia. Potrzebują dłuższego czasu ciszy, zanim odważą się wyjść na otwartą przestrzeń. Kiedy w ciemności już nic nie widzę, kończę polowanie. O ile oczywiście nie mam urządzenia Pulsar. Wtedy mogę zostać jeszcze kilka godzin.

Kiedy poluję z ukrycia w górach, zwykle docieram na miejsce między 10.00 a 13.00. Wcześniej jem śniadanie, ubieram się i wychodzę, kiedy mam na to ochotę. Nie ma pośpiechu, ponieważ jelenie pozostają w górach lub na zboczach do czasu, aż się nie ściemni. Podjeżdżam w wybrane miejsce samochodem i stamtąd powoli wchodzę na sam szczyt. Jelenie często przemieszczają się w okolicach godziny 14.00-15.00. Czasem więc znajduję dobre stanowisko i po prostu czekam, obserwuję i słucham. Innym razem skradam się po okolicy, o której wiem, że jest lubiana przez jelenie. Spędzam tam trzy, cztery, pięć godzin. To chyba jest najtrudniejsze, ponieważ jelenie są bardzo ostrożne w górach i zwykle jest bardzo cicho.

„Czasami znajduję dobre stanowisko i po prostu czekam, obserwuję i słucham. Innym razem skradam się po okolicy, o której wiem, że jest lubiana przez jelenie. Spędzam tam trzy, cztery, pięć godzin.”

Erik Aspen Bakke

Skoro wspomniałeś o urządzeniach Pulsar… Które jest Twoim ulubionym?

Trudno wybrać ulubione urządzenie, ponieważ decyduje o tym wiele czynników. Ale najczęściej używam termowizora Axion 2 XG35. Lubię go ze względu na wielkość. Mieści się w każdej kieszeni mojej kurtki myśliwskiej. Jest lekki, wygodny do noszenia i łatwy w obsłudze. Używam go do obserwacji podczas wędrówek po zmroku. Nie chcę spłoszyć zwierząt podczas zajmowania stanowiska w ciemności. Axion, jako termowizor, spełnia moje podstawowe potrzeby.

A mówiąc bardziej ogólnie o termowizji – jakie są jej główne zastosowania w tym rejonie? 

Biorąc pod uwagę dużą liczbę jeleni, które powinniśmy odłowić co roku, termowizja pomaga nam wypełnić te limity. Na niektórych łowiskach myśliwi po prostu nie są w stanie znaleźć lub odstrzelić wszystkich jeleni, ponieważ jest to bardzo czasochłonne, a limity są czasem naprawdę wysokie. Na czterech myśliwych może przypadać do czterdziestu jeleni rocznie. Innym czynnikiem jest to, że w tym rejonie Norwegii szybko przychodzi pora, kiedy jest ciemno niemal przez cały dzień. Dzięki termowizji możemy polować przez cały czas. Nie trzeba już martwić się o światło dzienne i szybko zapadający zmrok, ponieważ można polować w każdych warunkach oświetleniowych. To zmienia reguły gry i znacznie ułatwia życie norweskim myśliwym.

Czy oprócz tego, że polujesz w okolicach domu, podróżujesz, aby zapolować gdzieś dalej?

Mając małe dzieci w domu, nie jeżdżę zbyt często w inne miejsca. Ale wcześniej czasem polowałem na cietrzewie w głębi lądu w górach. Po prostu aby zmienić otoczenie i sposób polowania. Można powiedzieć, że polowanie na cietrzewie jest bardziej dynamiczne niż na jelenie, ponieważ zwykle odbywa się w ciągłym ruchu, a ptaki pojawiają się niespodziewanie, więc trzeba przez cały czas być skupionym i gotowym do działania. To naprawdę dobra alternatywa. 

Czy zamierzasz wprowadzić w świat myślistwa także swoje dzieci?

Tak, oczywiście nauczę polować swoje dzieci, jeśli będą tym zainteresowane. Najmłodsze już wiedzą, kiedy to robię. Nie jestem pewien, czy to rozumieją, ale będą mieć z tym styczność, ponieważ jest to bardzo rozpowszechnione w lokalnej społeczności. Mają teraz 2 i 3 lata, ale kiedy nauczą się zachowywać ciszę, prawdopodobnie zabiorę je na polowanie. 

Mój starszy syn towarzyszył mi kilka razy, ale jest nastolatkiem i ma w tej chwili inne zainteresowania. Być może wróci do tego, gdy będzie starszy. Podobnie było ze mną – jako nastolatek skupiałem się na innych rzeczach, ale później powróciłem do polowania.

„Trudno wybrać ulubione urządzenie, ponieważ decyduje o tym wiele czynników. Ale najczęściej używam termowizora Axion 2 XG35. Lubię go ze względu na wielkość. Mieści się w każdej kieszeni mojej kurtki myśliwskiej. Jest lekki, wygodny do noszenia i łatwy w obsłudze.
„

Erik Aspen Bakke